نشد مکدر و بر آهِ عاشقان بخشید

نه لب گشایدم از گل، نه دل کشد به نبید
چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید

نشان داغ دل ماست لاله‌ای که شکفت
به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید

بیا که خاک رهت لاله‌زار خواهد شد
ز بس که خون دل از چشمِ انتظار چکید

به یاد زلف نگونسار شاهدان چمن
ببین در آینهء جویبار، گریهء بید

به دورِما که همه خون دل به ساغرهاست
ز چشم ساقی غمگین که بوسه خواهد چید ؟

چه جای من ؟ که درین روزگارِ بی فریاد
ز دست جور تو، ناهید بر فلک نالید

ازین چراغ توام چشم روشنایی نیست
که کس زآتش بیداد، غیر دود ندید

گذشت عمر و به دل عشوه می خریم هنوز
که هست در پی شام سیاه صبح سپید

که‌راست سایه درین فتنه‌ها امیدِ‌امان ؟
شد آن زمان که دلی بود در امانِ‌امید

صفای آینهء خواجه بین، کزین دم سرد
نشد مکدر و بر آهِ عاشقان بخشید