نورِ صبحِ مذاهب

آه، در ايثار سطح ها چه شكوهی است
ای سرطان شريف عزلت
سطح من ارزانی تو باد

يك نفر آمد
تا عضلات بهشت
دست مرا امتداد داد
يك نفر آمد كه نور صبح مذاهب
در وسط دگمه های پيرهنش بود
از علف خشك آيه های قديمی
پنجره می بافت
مثل پريروزهای فكر، جوان بود
حنجره اش از صفای آبی شط ها
پر شده بود
يك نفر آمد كتاب های مرا برد
روی سرم سقفی از تناسب گل ها كشيد
عصر مرا با دريچه هاي مكرر وسيع كرد
ميز مرا زير معنويت باران نهاد
بعد، نشستيم
حرف زديم از دقيقه های مشجر
از كلماتی كه زندگی شان ، در وسط آب می گذشت
فرصت ما زير ابرهای مناسب
مثل تن گيج يك كبوتر ناگاه
حجم خوشی داشت

نصف شب بود، از تلاطم ميوه
طرح درختان عجيب شد
رشته مرطوب خواب ما به هدر رفت
بعد
دست در آغاز جسم آب تنی كرد
بعد در احشای خيس نارون باغ
صبح شد

سهراب