تو چرا می نآیی؟

شجریان-همایونمثنوی1
شجریان-همایونمثنوی2

بود آیا که خرامان ز درم بار آیی
گره از کار فرو بسته ما بگشایی

نظری کن که به جان آمدم از دلتنگی
گذری کن که خیالی شدم از تنهایی

گفته بودی که بیایم چو به جان آیی تو
من به جان آمدم اینک تو چرا می نآیی

بس که سودای سر زلف تو پختم به خیال
عاقبت چون سر زلف تو شدم سودایی

همه عالم به تو می ببینم و این نیست عجب
به که بینم؟ که تویی چشم مرا بینایی

پیش از این گر دگری در دل من می گنجید
جز تو را نیست کنون، در دل من گنجایی

جز تو اندر نظرم هیچ کسی می نآید
وین عجب تر، که تو خود روی به کس ننمایی

گفتی از لب بدهم کام عراقی روزی
وقت آن است که آن وعده وفا فرمایی

عراقی

بیا که بی تو به جان آمدم ز تنهایی
نماند صبر و مرا بیش از این شکیبایی

بیا که جان مرا بی تو نیست برگ حیات
بیا که چشم مرابی تو نیست بینایی

ز بس که بر سر کوی تو ناله ها کردم
بسوخت بر من مسکین دل تماشایی

ز چهره پرده بر انداز که تا سر اندازی
روان فشاند بر روی تو ز شیدایی

عراقی