هرچه آید خوش آید

درویش را هرچه آید خوش آید
تا توانی بر مکروه شاکر باش
و اگر نتوانی راضی
و اگر نتوانی صابر باش
که پایین تر از این کفر است

؟

سخن عشق

بشنوید
سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم
رنگ رخساره خبر می​دهد از حال نهانم

گاه گویم که بنالم ز پریشانی حالم
بازگویم که عیانست چه حاجت به بیانم

هیچم از دنیی و عقبی نبرد گوشه خاطر
که به دیدار تو شغلست و فراغ از دو جهانم

گر چنان است که روی من مسکین گدا را
به در غیر ببینی ز در خویش برانم

من در اندیشه آنم که روان بر تو فشانم
نه در اندیشه که خود را ز کمندت برهانم

گر تو شیرین زمانی، نظری نیز به من کن
که به دیوانگی از عشق تو فرهاد زمانم

نه مرا طاقت غربت، نه تو را خاطر قربت
دل نهادم به صبوری، که جز این چاره ندانم

من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم
که به جانان نرسم تا نرسد کار به جانم

دُرم از دیده چکانست به یاد لب لعلت
نگهی باز به من کن که بسی دُر بچکانم

سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم
که به پایان رسدم عمر و به پایان نرسانم

سعدی

جَاثِیَةً

اَفَرَاَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ اِلَهَهُ هَوَاهُ
وَاَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَی عِلْمٍ
وَخَتَمَ عَلَی سَمْعِهِ وَقَلْبِهِ
وَجَعَلَ عَلَی بَصَرِهِ غِشَاوَةً
فَمَن یَهْدِیهِ مِن بَعْدِ اللَّهِ
اَفَلَا تَذَکَّرُونَ

وَقَالُوا مَا هِیَ اِلَّا حَیَاتُنَا الدُّنْیَا
نَمُوتُ وَنَحْیَا وَمَا یُهْلِکُنَا اِلَّا الدَّهْرُ
وَمَا لَهُم بِذَلِکَ مِنْ عِلْمٍ اِنْ هُمْ اِلَّا یَظُنُّونَ

وَاِذَا تُتْلَی عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ
مَّا کَانَ حُجَّتَهُمْ اِلَّا اَن قَالُوا
ائْتُوا بِآبَائِنَا اِن کُنتُمْ صَادِقِینَ

قُلِ اللَّهُ یُحْیِیکُمْثُمَّ یُمِیتُکُمْ
ثُمَّ یَجْمَعُکُمْ اِلَی یَوْمِ الْقِیَامَةِ لَا رَیبَ فِیهِ
وَلَکِنَّ اَکَثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ

وَلَلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْاَرضِ
وَیَومَ تَقُومُ السَّاعَةُ یَوْمَئِذٍ یَخْسَرُ الْمُبْطِلُونَ

وَتَرَی کُلَّ اُمَّةٍ جَاثِیَةً
کُلُّ اُمَّةٍ تُدْعَی اِلَی کِتَابِهَا
الْیَوْمَ تُجْزَوْنَ مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ

هَذَا کِتَابُنَا یَنطِقُ عَلَیْکُم بِالْحَقِّ
اِنَّا کُنَّا نَسْتَنسِخُ مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ

فَاَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ
فَیُدْخِلُهُمْ رَبُّهُمْ فِی رَحْمَتِهِ
ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْمُبِینُ

وَاَمَّا الَّذِینَ کَفَرُوا اَفَلَمْ تَکُنْ آیَاتِی
تُتْلَی عَلَیْکُمْ فَاسْتَکْبَرْتُمْ
وَکُنتُمْ قَوْمًا مُّجْرِمِینَ

وَاِذَا قِیلَ اِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ
وَالسَّاعَةُ لَا رَیْبَ فِیهَا
قُلْتُم مَّا نَدْرِی مَا السَّاعَةُ
اِن نَّظُنُّ اِلَّا ظَنًّا وَمَا نَحْنُ بِمُسْتَیْقِنِینَ

وَبَدَا لَهُمْ سَیِّئَاتُ مَا عَمِلُوا
وَحَاقَ بِهِم مَّا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِوُون

وَقِیلَ الْیَوْمَ نَنسَاکُمْ کَمَا نَسِیتُمْ لِقَاء یَوْمِکُمْ هَذَا
وَمَاْوَاکُمْ النَّارُ وَمَا لَکُم مِّن نَّاصِرِینَ

ذَلِکُم بِاَنَّکُمُ اتَّخَذْتُمْ آیَاتِ اللَّهِ هُزُوًا
وَغَرَّتْکُمُ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا
فَالْیَوْمَ لَا یُخْرَجُونَ مِنْهَا وَلَا هُمْ یُسْتَعْتَبُونَ

فَلِلَّهِ الْحَمْدُ رَبِّ السَّمَاوَاتِ
وَرَبِّ الْاَرْضِ رَبِّ الْعَالَمِینَ

وَلَهُ الْکِبْرِیَاء فِی السَّمَاوَاتِ وَالْاَرْضِ
وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ

45:23-37

بوسه

از پسته تنگ خود آن یار شکر بوسه
دوشم به لب شیرین جان داد به هر بوسه

از بهر غذای جان ای زنده به آب و نان
بستد لب خشک من ز آن شکر تر بوسه

ای کرده رخت پیدا بر روی قمر لاله
وی کرده لبت پنهان در تنگ شکر بوسه

مه نور همی خواهد از روی تو در پرده
جان راز همی گوید با لعل تو در بوسه

نزد تو خریداران گر معدن سیم آرند
ای گنج گهر ز آن لب مفروش به زر بوسه

ای قبلهء‌ جان هر شب بر خاک درت عاشق
چون کعبه روان داده بر روی حجر بوسه

چون جوف صدف او را پر در دهنی باید
و آنگاه طلب کردن ز آن درج گهر بوسه

خواهی که شکر بارد از چشم چو بادامت
رو آینه بین وز خود بستان به نظر بوسه

چون خاک سر کویت آهنگ هوا کرده
بر ذره به مهر دل داده مه و خور بوسه

هر جا که تو برخیزی از پای تو بستاند
زنجیر سر زلفت چون حلقه ز در بوسه

لطفت که چو اندیشه حد نیست کنارش را
از روی تو انعامی دیدیم مگر بوسه

سیف ار ز تو می‌خواهد بوسه تو برو می‌خند
کز لعل تو خوش باشد گر خنده و گر بوسه

گر پای رقیبانت بوسند محبانت
ترسا ز پی عیسی زد بر سم خر بوسه

سیف

If You Go Away

Listen(Jack Jones)

If you go away on this summer day
Then you might as well take the sun away
All the birds that flew in the summer sky
When our love was new and our hearts were high
When the day was young and the night was long
And the moon stood still for the night-bird's song
If you go away - if you go away - if you go away

But if you stay I'll make you a day
Like no day has been or will be again
We will sail the sun we will ride on the rain
We will talk to the trees and worship the wind
Then if you go I'll understand leave me just
Enough love to fill up my mind
If you go away - if you go away - if you go away

If you go away as I know you will
You must tell the world to stop turning till
You return again if you ever do
For what good is love without loving you
Can I tell you now as you turn to go
I'll be dying slowly till the next hello
If you go away - if you go away - if you go away

But if you stay I'll make you a night
Like no night has been or will be again
I'll sail on your smile I'll ride on your touch
I'll talk to your eyes that I love so much
But if you go go I won' t cry though the
Good is gone from the word goodbye
If you go away - if you go away - if you go away

شُکر

سُبحان الّلهِ کَما یَنبَغی لِللّه

اَلحمدُ لِللّهِ کَما یَنبَغی لِللّه

الّله اکبرُ کَما یَنبَغی لِللّه

بار دیگر آمدم دیوانه‌وار

...
یک دهان خواهم به پهنای فلک
تا بگویم وصف آن رشک ملک

ور دهان یابم چنین و صد چنین
تنگ آید در فغان این حنین

!این قدر گر هم نگویم ای سند
شیشه‌ی دل از ضعیفی بشکند

شیشه‌ی دل را چو نازک دیده‌ام
بهر تسکین، بس قبا بدریده‌ام

من سر هر ماه، سه روز ای صنم
بی‌گمان باید که دیوانه شوم

هین که امروز اول سه روزه است
روز پیروزست نه پیروزه است

هر دلی کاندر غم شه می‌بود
دم به دم او را سرِ مَه می‌بود

قصه‌ءمحمود و اوصاف ایاز
چون شدم دیوانه، رفت اکنون ز ساز


بیان آنک آنچ بیان کرده می‌شود صورت قصه است
وانگه آن صورتی است کی در خورد این صورت گیرانست
و درخورد آینهء تصویر ایشان
و از قدوسیتی کی حقیقت این قصه راست
نطق را ازین تنزیل شرم می‌آید
و از خجالت، سر و ریش و قلم گم می‌کند
و العاقلُ یکفیه الاشاره

زانک پیلم دید هندستان به خواب
از خراج اومید بُر، ده شد خراب

کَیفَ یَاتی النظمَ لی والقافیه
بعد ما ضاعت اصولُ العافیه

ما جنون واحد لی فی الشجون
بل جنون فی جنون فی جنون

ذابَ جسمی من اشارات الکنی
منذ عاینت البقاء فی الفنا

ای ایاز! از عشق تو گشتم چو موی
ماندم از قصه تو قصه‌ء من بگوی

بس فسانهء عشق تو خواندم به جان
تو مرا که افسانه گشتستم بخوان

خود تو می‌خوانی نه من ای مقتدا
من کُهِ طورم، تو موسی، وین صدا

کوه بیچاره چه داند گفت چیست
زانک موسی می‌بداند که تهیست

کوه می‌داند به قدر خویشتن
اندکی دارد ز لطف روح تن

تن چو اُصطرلاب باشد ز احتساب
آیتی از روح همچون آفتاب

آن منجم چون نباشد چشم‌تیز
شرط باشد مرد اُصطرلاب‌ریز

تا صطرلابی کند از بهر او
تا برد از حالت خورشید بو

جان کز اصطرلاب جوید او صواب
چه قدر داند ز چرخ و آفتاب

تو که ز اصطرب دیده بنگری
درجهان دیدن یقین بس قاصری

تو جهان را قدر دیده دیده‌ای
کو جهان؟ سبلت چرا مالیده‌ای؟

عارفان را سرمه‌ای هست آن بجوی
تا که دریا گردد این چشم چو جوی

ذره‌ای از عقل و هوش ار با منست
این چه سودا و پریشان گفتنست

چونک مغز من ز عقل و هُش تهیست
پس گناه من درین تخلیط چیست؟

نه گناه او راست که عقلم ببرد؟
عقل جمله‌ی عاقلان پیشش بمرد

یا مجیر العقل فتان الحجی
ما سواک للعقول مرتجی

ما اشتهیت العقل مذ جننتنی
ما حسدت الحسن مذ زینتنی

هل جنونی فی هواک مستطاب
قل بلی والله یجزیک الثواب

گر بتازی گوید او ور پارسی
گوش و هوشی کو که در فهمش رسی

باده‌ی او درخور هر هوش نیست
حلقه‌ی او سخره‌ی هر گوش نیست

بار دیگر آمدم دیوانه‌وار
رو رو ای جان زود زنجیری بیار

غیر آن زنجیر زلف دلبرم
گر دو صد زنجیر آری بردرم

دفتر پنجم