مست

از سقاهم ربهم بین جمله ابرار مست
وز جمال لایزالی هفت و پنج و چار مست

این قیامت بین که گویی آشکارا شد ز غیب
خم و کوزه حوض کوثر از می جبار مست

تن چو سایه بر زمین و جان پاک عاشقان
در بهشت عشق تجری تحتها الانهار مست

چون فزون گردد تجلی از جمال حق ببین
ذره ذره هر دو عالم گشته موسی وار مست

از تقاضاهای مستان وز جواب لن تران
در شفاعت مو به موی احمد مختار مست

او سر است و ما چو دستار اندر او پیچیده​ایم
از شراب آن سری گردد سر و دستار مست

یوسف مصری فروکن سر به مصر اندرنگر
شهر پرآشوب بین و جمله بازار مست

گر بگویم ای برادر خیره مانی زین عجب
عرش و کرسی آسمان​ها این همه کردار مست

شمس تبریزی برآمد در دلم بزمی نهاد
از شراب عشق گشتست این در و دیوار مست

مولانا

كو نسيمی ز عنايت

بشنوید:شجریان

پاسبان حرم دل شده ام شب، همه شب
تا در اين پرده جز انديشه او نگذارم

ديده‌ بخت به افسانه‌ او شد در خواب
كو نسيمی ز عنايت كه كند بيدارم

حافظ

يارم به يك لا پيرهن، خوابيده زير نسترن
ترسم كه بوی نسترن، مست است و هشيارش كند

ای آفتاب آهسته نه، پا در حريم يار من
ترسم صدای پای تو، خواب است بيدارش كند

به کجا ها برد این امید ما را؟
به کجاها برد ما را؟

نشد این عاشق سرگشته صبور
نشد این مرغک پر بسته رها

به کجا می روم یارا؟
به کجا می برد مارا؟

ره این چاره ندانم به خدا به خدا
نشود دل نفسی از تو جدا به خدا

به هوایت همه جا در همه حال
به امیدی بگشایم شب و روز پر و بال

غم عشقت دل ما را
به کجا ها برد یارا؟

مشیری

غم واحد

من جعل الهموم هما واحدا کفاه الله سائر همومه
و من تفرقت به الهموم لا یبالی الله فی ای واد اهلکه

هرکس همه غمهای خود را به غمی واحد مبدل کند
خداوند غم دنیای او را زایل گرداند
وهرکس غمهای مختلفی داشته باشد
خداوند به او عنایتی نمی دارد
که در کدامین سرزمین هلاک شود

محمد ص

همه عمرت هم امروزست، لاغیر

خداوند خداوندان اسرار
زهی خورشید در خورشید انوار

ز عشق حسن تو خوبان مه رو
به رقص اندر، مثال چرخ دوار

چو بنمایی ز خوبی دست بردی
بماند دست و پای عقل از کار

گشاده ز آتش او، آب حیوان
که آبش خوشترست ای دوست یا نار؟

از آن آتش بروییدست گلزار
و زان گلزار عالم‌های دل زار

از آن گل‌ها که هر دم تازه‌تر شد
نه زان گل‌ها که پژمردست پیرار

نتاند کرد عشقش را نهان کس
اگر چه عشق او دارد ز ما عار

یکی غاریست هجرانش پرآتش
عجب روزی برآرم سر از این غار

ز انکارت بروید پرده‌هایی
مکن در کار آن دلبر تو انکار

چو گرگی می‌نمودی روی یوسف
چون آن پرده غرض می‌گشت اظهار

ز جان آدمی زاید حسدها
ملک باش و به آدم ملک بسپار

غذای نفس تخم آن غرض‌هاست
چو کاریدی بروید آن به ناچار

نداند گاو، کردن بانگ بلبل
نداند ذوق مستی عقل هشیار

نزاید گرگ، لطف روی یوسف
و نی طاووس، زاید بیضه مار

به طراری ربود این عمرها را
به پس فردا و فردا، نفس طرار

همه عمرت هم امروزست، لاغیر
تو مشنو وعده این طبع عیار

کمر بگشا ز هستی و کمر بند
به خدمت تا رهی زین نفس اغیار

نمازت کی روا باشد که رویت
به هنگام نمازست سوی بلغار

در آن صحرا بچر گر مشک خواهی
که می‌چرد در آن آهوی تاتار

نمی‌بینی تغیرها و تحویل
در افلاک و زمین و اندر آثار؟

مولانا

یا مقلب القلوب

یا مقلب القلوب والابصار

یا مدبر اللیل والنهار

یا محول الحول وااحوال

حول حالنا الی احسن الحال

!مبارک شمایید

ایام را از شما مبارک باد
ایام می‌آیند تا بر شما مبارک شوند
مبارک شمایید

مقالات شمس

بیامد عید ای ساقی

بیامد عید ای ساقی، عنایت را نمی‌دانی
غلامانند سلطان را، بیارا بزم سلطانی

منم مخمور و مست تو، قدح خواهم ز دست تو
قدح از دست تو خوشتر، که می جان است و تو جانی

بیا ساقی کم آزارم که من از خویش بیزارم
بنه بر دست آن شیشه، به قانون پری خوانی

چنان کن شیشه را ساده، که گوید خود منم باده
به حق خویشی ای ساقی، که بی‌خویشم تو بنشانی

به عشق و جست و جوی تو سبو بردم به جوی تو
بحمدالله که دانستم که ما را خود تو جویانی

تو خواهم کز نکوکاری سبو را نیک پر داری
از آن می‌های روحانی، وزان خم‌های پنهانی

می‌ای اندر سرم کردی و دیگر وعده‌ام کردی
به جان پاکت ای ساقی، که پیمان را نگردانی

که ساقی الستی تو، قرار جان مستی تو
در خیبر شکستی تو، به بازوی مسلمانی

مولانا

فَاَیْنَ تَذْهَبُونَ

بشنوید

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
اِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ
وَاِذَا النُّجُومُ انکَدَرَتْ
وَاِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ
وَاِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ
وَاِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ
وَاِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ
وَاِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ
وَاِذَا الْمَوْوُودَةُ سُئِلَتْ
بِاَیِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ
وَاِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ
وَاِذَا السَّمَاء کُشِطَتْ
وَاِذَا الْجَحِیمُ سُعِّرَتْ
وَاِذَا الْجَنَّةُ اُزْلِفَتْ
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا اَحْضَرَتْ
فَلَا اُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ
الْجَوَارِ الْکُنَّسِ
وَاللَّیْلِ اِذَا عَسْعَسَ
وَالصُّبْحِ اِذَا تَنَفَّسَ
اِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ
ذِی قُوَّةٍ عِندَ ذِی الْعَرْشِ مَکِینٍ
مُطَاعٍ ثَمَّ اَمِینٍ
وَمَا صَاحِبُکُم بِمَجْنُونٍ
وَلَقَدْ رَآهُ بِالْاُفُقِ الْمُبِینِ
وَمَا هُوَ عَلَی الْغَیْبِ بِضَنِینٍ
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَیْطَانٍ رَجِیمٍ
فَاَیْنَ تَذْهَبُونَ
اِنْ هُوَ اِلَّا ذِکْرٌ لِّلْعَالَمِینَ
لِمَن شَاء مِنکُمْ اَن یَسْتَقِیمَ
وَمَا تَشَاوُونَ اِلَّا اَن یَشَاء اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
هنگامی كه خورشيد درهم پيچيده شود
وهنگامی كه ستارگان تیره شوند
و هنگامی كه كوه‏ها به حركت درآيند
و هنگامی كه شتران عشار را به کلی رها کنند
وهنگامی كه كه وحوش جمع شوند
وهنگامی كه كه درياها برافروخته شوند
و هنگامی كه نفوس با هم‌جنس خود درپیوندند
و هنگامی كه از دختران زنده به گور شده سؤال شود
به چه جرمی كشته شدند؟
و هنگامی كه نامه‏هاى اعمال گشوده شود
و هنگامی كه آسمان از جای کنده شود
و هنگامی كه كه دوزخ شعله‏ور گردد
و هنگامی كه بهشت نزديك شود
هر نفسی هر آنچه حاضر کرده همه را بداند
سوگند به ستارگان بازگردنده
که به گردش آیند ورخ پنهان کنند
و قسم به شب، هنگامى كه روی تاریک گرداند
و به صبح، هنگامى كه دم زند
كه همانا (قرآن) كلام فرستاده بزرگوارى( جبرئيل)است
كه صاحب قدرت است و نزد صاحب عرش، مقام والائى دارد
مورد اطاعت و امين است
و مصاحب شما (رسول عصر شما) ديوانه نيست
او امین وحی را در افق روشن ديده است
و او بر وحى از عالم غیب بخل نمی ورزد
و (قرآن)هرگز گفته شيطان رجيم نيست
پس به كجا مى‏رويد؟
اين قرآن چيزى جز تذكرى براى جهانيان نيست
براى كسى از شما كه بخواهد راه مستقيم در پيش گيرد
و شما اراده نمى‏كنيد، مگر خداوند، پروردگار جهانيان، اراده كند و بخواهد

۸۱:۱-۲۹

عاشقان گویند: نی نی زود باد

ای خدا از عاشقان خشنود باد
عاشقان را عاقبت محمود باد

عاشقان را از جمالت عید باد
جانشان در آتشت چون عود باد

دست کردی دلبرا در خون ما
جان ما زین دست، خون آلود باد

هر که گوید که خلاصش ده زعشق
آن دعا از آسمان، مردود باد

مه کم آید مدتی در راه عشق
آن کمی عشق، جمله سود باد

دیگران از مرگ مهلت خواستند
عاشقان گویند: نی نی زود باد

آسمان از دود عاشق ساخته‌ا‌ست
آفرین بر صاحب این دود باد

مولانا

...دیگر

عشق را گوهر ز کانی دیگر است
مرغ عشق از آشیانی دیگر است

هرکه با جان، عشق بازد این خطاست
عشق بازیدن ز جانی دیگر است

عاشقی بس خوش جهان است ای پسر
وان جهان را آسمانی دیگر است

کی کند عاشق نگاهی در جهان
زانکه عاشق را جهانی دیگر است

در نیابد کس زبان عاشقان
زانکه عاشق را زبانی دیگر است

کس نداند مرد عاشق را ولیک
هر گروهی را گمانی دیگر است

نیست عاشق را به یک موضع قرار
هر زمانی در مکانی دیگر است

نی خطا گفتم، برون است از مکان
لامکان او را نشانی دیگر است

گرچه عاشق باشد اینجا در میان
جای دیگر در میانی دیگر است

جوهر عطار در سودای عشق
گویی از بحری و کانی دیگر است

پرواز را به خاطر بسپار

دلم گرفته است

دلم گرفته است

به ايوان می‌روم و انگشتانم را

بر پوست كشيده شب می‌كشم

چراغ‌های رابطه تاريكند

چراغ‌های رابطه تاريكند

كسی مرا به آفتاب

معرفی نخواهد كرد

كسی مرا به ميهمانی گنجشك‌ها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسپار

پرنده مردنی است

فروغ

خود ترجمان

:به یاد یک دوست

عقل بند رهروان است ای پسر
بند بشکن، ره عیان است ای پسر

عقل بند و دل فریب و جان حجاب
راه از این هر سه نهان است ای پسر

چون ز عقل و جان و دل برخاستی
این یقین هم در گمان است ای پسر

مرد کو از خود نرفت او مرد نیست
عشق بی‌درد، آفسان است ای پسر

سینه خود را هدف کن پیش دوست
هین که تیرش در کمان است ای پسر

سینه‌ای کز زخم تیرش خسته شد
در جبینش صد نشان است ای پسر

عشق کار نازکان نرم نیست
عشق کار پهلوان است ای پسر

هر کی او مر عاشقان را بنده شد
خسرو و صاحب قران است ای پسر

عشق را از کس مپرس، از عشق پرس
عشق، ابر درفشان است ای پسر

ترجمانی منش محتاج نیست
عشق، خود را ترجمان است ای پسر

گر روی بر آسمان هفتمین
عشق، نیکونردبان است ای پسر

هر کجا که کاروانی می‌رود
عشق، قبله کاروان است ای پسر

این جهان از عشق تا نفریبدت
کاین جهان از تو جهان است ای پسر

هین دهان بربند و خامش چون صدف
کاین زبانت خصم جان است ای پسر

شمس تبریز آمد و جان شادمان
چونک با شمسش قران است ای پسر

مولانا

بَلَی قَادِرِینَ عَلَی اَن نُّسَوِّیَ بَنَانَهُ

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم
لَا اُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیَامَةِ
وَلَا اُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ
اَیَحْسَبُ الْاِنسَانُ اَلَّن نَجْمَعَ عِظَامَهُ
بَلَی قَادِرِینَ عَلَی اَن نُّسَوِّیَ بَنَانَهُ

سوگند به روز قيامت
و سوگند به نفس لوامه
آيا انسان مى‏پندارد كه استخوانهاى او را جمع نخواهيم كرد؟
!آرى قادريم كه سر انگشتان او را موزون و مرتب كنيم

75:1-4

همه چو شاخ درختیم و عشق تو چون باد

هزار جان مقدس فدای روی تو باد
که در جهان چو تو خوبی کسی ندید و نزاد

هزار رحمت دیگر نثار آن عاشق
که او به دام هوای چو تو شهی افتاد

ز صورت تو حکایت کنند یا ز صفت
که هر یکی ز یکی خوشترست، زهی بنیاد

دلم هزار گره داشت همچو رشته سحر
ز سحر چشم خوشت آن همه گره بگشاد

بلندبین ز تو گشته است هر دو دیده عشق
ببین تو قوت شاگرد و حکمت استاد

نشسته​ایم، دل و عشق و کالبد پیشت
یکی خراب و یکی مست وآن دگر دلشاد

به حکم توست، بخندانی و بگریانی
همه چو شاخ درختیم و عشق تو چون باد

به باد زرد شویم و به باد سبز شویم
تو راست جمله ولایت، تو راست جمله مراد

کلوخ و سنگ چه داند بهار، جز اثری
بهار را ز چمن پرس و سنبل و شمشاد

مولانا

شراب تلخ

شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش
که تا یکدم

بیاسایم

ز دنیا و شر و شورش

گریان خوش‌تر است

آتش عشق تو در جان خوش‌تر است
جان ز عشقت آتش‌افشان خوش‌تر است

هر که خورد از جام عشقت قطره‌ای
تا قیامت مست و حیران خوش‌تر است

تا تو پیدا آمدی پنهان شدم
زانکه با معشوق پنهان خوش‌‌تر است

درد عشق تو که جان می‌سوزدم
گر همه زهر است از جان خوش‌تر است

درد بر من ریز و درمانم مکن
زانکه درد تو ز درمان خوش‌تر است

می‌نسازی تا نمی‌سوزی مرا
سوختن در عشق تو زان خوش‌تر است

چون وصالت هیچکس را روی نیست
روی در دیوار هجران خوش‌تر است

خشک سال وصل تو بینم مدام
لاجرم در دیده طوفان خوش‌تر است

همچو شمعی در فراقت هر شبی
تا سحر عطار گریان خوش‌تر است

اِلَّا مَا آتَاهَا

لِیُنفِقْ ذُو سَعَةٍ مِّن سَعَتِهِ
وَمَن قُدِرَ عَلَیْهِ رِزْقُهُ
فَلْیُنفِقْ مِمَّا آتَاهُ اللَّهُ
لَا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا اِلَّا مَا آتَاهَا
سَیَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ یُسْرًا

۶۵:۷